Dünyada eşi ve benzeri yaşanmamış bir savaşın yapıldığı bu küçücük alanda 300 binin çok üzerinde insanın hayatını kaybettiği, on binlercesinin yaralandığı, kolunu bacağını kaybettiği, karnının organlarının parçalandığı, doktorun, hemşirenin, sağlıkçıların, ilacın, sargının yetmediği, yokluğa ve drama, duanın ve imanın ilaç olduğu bir yer...

Siperlerden akın akın yaralı gelmektedir.
Kifayetsiz sahra hastanelerimize sadece Mehmetçikler değil, işgalci İngilizlerin de yaralıları ulaşır. Yokluk ise savaştan daha ağırdır.
İlaçlar tükenmiş, ameliyatlar canlı canlı yapılmaktadır.
Kesilerek sargı bezi yapılan eski püskü çarşaflar da yoktur artık, bitmiştir...
Çaresizlik had safhadadır, çünkü bunları alabilecek para da kalmamıştır.

Sağlıkçıların toplanıp ne edeceğiz, nasıl yapacağız, bu güçlüğü nasıl aşacağız diye kara kara düşündükleri anda bir hemşire kulaklarındaki küpeleri ve parmağında ki nikah yüzüğünü çıkartıp;
“ Vatanımız düşman tarafından işgal edildikten, namusumuz kirletildikten sonra bu yüzüğün ne anlamı kalır! ’’ diyerek masanın üzerine bırakır...
Diğerleri aynı şeyi yaparlar.
Civardaki sargı yerleri ve hastanelerdeki sağlıkçılar da...
Toplanan bu değerli takılar ile ilaç ve tıbbi malzemeler tedarik edilir.
Yaralıların acı ve ıstıraplarına çare olunur.
Bu asil ve örnek davranış dalga dalga tüm yurda dağılır.
Cepheye ilaç ve gereç almak için İstanbul’da da hanımlar değerli takı ve mücevherlerini devlete teslim ederler.

Maddi ve manevi değeri olan takılarını seve seve devletine bağışlayan hemşirelerin, ‘burnumuzun direğini sızlatan’ davranışları karşısında ‘bir şeyler yapmalı’ diye düşünen askerler ganimet olarak ele geçirdikleri İngiliz tüfeklerinin namlularını ince dilimler halinde keserler. Kestikleri çelik halkaların üzerine ‘Ay-yıldız’ çizip, ‘Cihadiye 1332’ yazarlar. Bazılarına da ilave olarak ‘Müdafaa-i Milliye’ ilavesi yaparlar.
Yüzük haline getirilen namlu parçaları güzel insanlara takdim edilirler.
Bunun adı vefadır...